Bapak Pundi Bapak

Isuk umun-umun Yatmi lagi nyapu plataran omah sing reged.saka njero krungu anak-e lanang gembar-gembor ngundang deweke. Buk ... Buk... sesuk kuwi taun baru lha tanggal sijine aku ya tanggap warsa sing kaping pitu.

“Buk, Bapak sesuk yen taun baru bakal teka ya Buk?”

“iya le... Bapak ngesuk teka.” Wangsulane kepeksa ngapusi kanggo ngayem-ayemi atine Aldi.

“Horeee... Aku sesuk taun baru bisa dolanan lan nonton  kembang api banjur esuke bisa ngrayakake ulang taunku karo bapak karo sedulur-sedulur  ya Buk?” tembunge sajak bungah banget, bayangane seneng atine mengko bisa dolanan lan nonton kembang api karo bapak lan ibune sowang-sowang kaya sedulur-sedulure. Yatmi ora wangsulan, mung ngelus sirahe anake banjur nyelehake sapune. Mripate brabak mbrebes mili, atine keranta-ranta merga ora ngerti apa sing lanang bakal bali tilik anak bojone meneh apa ora.

Biyen limang taun kepungkur, sing lanang minggat saka ngomah merga ditudung dening mertuwane lanang, ya bapake Yatmi. Nalika semana Aldi isih umur setaun. Warsana sing rumangsa lara atine diunek-uneke dening mertuwa lanang banjur minggat ninggal anak ninggal bojo, lunga mbuh menyang endhi juntrungane ora ana sing weruh lan ora nate kirim kabar engga saiki.

“Wong lanang kok mung kluntang-kluntung, saben dina gaweane mung mangan turu- mangan turu wae! Anak bojo ora diopeni, sembarang amung kari nyadong. Mbok ya macul-macul apa resik-resik kebon rak ya bisa. Ngertiya nak kowe mung kaya ngene mung arep dadi panji klantung, Sarjana rak gablek gawean! Rak sembada karo umukmu biyen, jarene anake wong sugih, anak pejabat, kajen. Shhh... Endhibuktine? Dapurmu rak gablek apa-apa, anak bojo ben dina sing nyandhangi sing makani kok isih aku! Malah kowe uga melu mangan turu gur trima nunut! Raimu rai gedheg, rak duwe isin! Wes kana minggatta wae, timbang nyepet-nyepti mataku!”

Diuring-uring mengkana, Warsana banjur ringkes-ringkes sandhangane. Banjur lunga minggat mbuh ngendi parane banjur lunga minggat mbuh ngendi paranne. Ora preduli marang Yatmi sing nangis mingseg-mingseg karo kondhelan tangane Warsana.

“Kang...  aku melu kowe!” tangise karo lenden pager omah nalika Warsana nyegat dayatsu ing pinggir ratan.

“Wes menenga kowe Yat! Nek arep melu dadi kere turut-turut dalan ya kana melua minggat sisan. Lanangan kaya mengkana dapurane wae mbok gondheli barang. Biyen wis tak tuturi rena-rena rak tau mbok gugu omonganku. Nek manut karo karepe bapakmu ki rak kowe wis dirabi karo lurah karno. Uripmu mulya, kajen kerinan!” Yatmi malah katut oleh srengen saka Bapakne.

Tinimbang ndedawa perkara, Yatmi banjur mlebu kamar nemoni anake lanang. Senajan atine isih sedih ditinggal sing lanang, eluhe pating dlewer nelesi pipine. Atine disabar-sabarake lan diteteg-tetegne kanggo ngadepi dina-dina sakbanjure.

Lan ora krasa, gilir gumantine wektu sing muyer seser kaya kitiran iki wis genep nem taun Warsana ora bali-bali ngendhangi dheweke.  Yatmi kaya diilengake maneh dening pitakon saka anake lanang “Buk, Bapak sesuk yen taun baru bakal teka ya buk?” pitakonan lumrah ngungkrah-ngungkrah rasa pangrasa ing atine kang wis meh kesirep lan kegiles dening puteraning wektu kang wis lumaku. Ning watak kaya Yatmi kuwi patut diacungi jempol loro, ora mung loro kudune ya papat karo jempol sikil sisan. Senajan duwe rupa ayu lan kathik awak ya isih sedet pedet ora kalah karo prawan-prawan ing desane, nanging atine ora banjur kepencut golek gantine Warsana. Senajan saumpama gelema, sing antri ora ana entek-enteke. Wiwit saka Lurah, Camat, PNS, lan Guru-guru sing pda makarya ing sakiwa tengene desane Yatmi. Kabeh padha antri arep ngrabi Yatmi.  Ning atine Yatmi ora sulap dening kuwi kabeh, deweke isih  tetep nganti-anti baline Warsana.

“Buk ... Bapak tekane kapan?” pitakone Aldi nalika Yatmi lagi ribut ngulek sambel kanggo kanca mangan pitik goreng, amarga sedulur-sedulure aldi sing saka Surabaya padha kumpul ing omahe.

“iki aku diparingi pak dhe kembang api karo kaos gambar robot. Apik ya buk?”

“iyaa apik banget, kana ndang disinggahi ning lemari ben ora reget” ujare.

“Buk iki kembang apine besuk yen digabungake karo sing diparinge bapak rak yo tambah akeh ya buk?”

“heekh ... wes kana dolanan karo Mbak Mila lan Mas Arga dhisik.” Ibuk tak ngrampungake gawe masakane.

“iya Buk.” Aldi banjur mlayu nyusul sedulur-sedulure kang lagi lagi pada teka saka Surabaya. Ninggali Yatmi kang ibut ngelapi mripate sing kekembeng banyu eluh, ora merga kecipratan sambel, ning merga kena uwab saka njero atine sing karajang-rajang, renyuh nyawang anake sing tansah ngarep-arep tekane bapakne.

“Ah ... kok ya kebangeten nemen ta Gusti awak kula niki. Dhuwe bojo ninggalake aku lan anakku. Ninggal anak bojo nyah mana- nyah mene ora tau ana kabare babar pisan. Coba biyen aku manut omongane bapak rak ya uripku saiki kepenak, mulya.” Pangresulane jero atine.

“lhoo napa dhek kok nangis.” Tanpa kinawruhan dening Yatmi, ujug-ujug Mbakyune ipe wes ngadeg ing sandinge .

“ehh... mbak Yun. Mboten napa-napa kok mbak niki napa kenging uwab brambang.”

Tembunge ngapusi karo ngelapi mripate nganggo lengen kaose.

“Oalah ngana ta, ki tak rewangi apa?”pitakone Mbak Yuni

“Menika mbak klapa parutane tulung diperesi santene.”

“saringan klapane ndi yat?”,

“wonten rak paling ngandhap.”

Wong loro banjur gawean bareng lan omong-omongan.

“Anu, sapa? Bapake Aldi sesuk sida teka mrene ya Yat? Mau kok Aldi crita jare ngesuk arep delok mbang api karo bapakne” mbakyune ipe takon nyambi meresi klapa.

Yatmi sumedhal atine, “ahh... duka nggih mbak. Niku lak kula namung ngayem-ayem atine Aldi kemawon.”

“Bu.. ibu ayok mlampah-mlapah dateng sawah kaliyan bapak, ayok bu sampun ditengga bapak wonten njawi.” Kro nggeret-nggeret tangane ibune

“sek, ibu jek ngewangi lek Yatmi masak ngene lo.”

“Sampun mbak ditilar mawon boten napa-napa. Kersane kula rampungne piyambak.” Tembunge Yatmi nalika Mbakyune ipe digeret-geret dening anak-anake arep diajak mlaku-mlaku.

“Eh... alah arek-arek iki. Wong gek kangen- kangenan karo Bulik Yatmi kok ya diganggu wae. Tak tinggal dhisik ya dhek... wes jan arek-arek.”

“Nggih mboten napa-napa mbakyu.” Yatmi mesem banjur nerusake anggone masak.

Sesuk sorene nalika isih pada kumpul siyap-siyap ngrayakake taun baru wes pada krungu swara mercon pating jlenger. kabeh pada bungah dolanan kembang api . nanging warti malah nng pawon asah asah piring.

Buk... buk... kok malah ning pawon pripun ta?, wong sami dolanan kumpul sowang-sowang ning njawi, yo ndang medal buk.”

“ya, ngko sik ta iki ibuk ta ngebarke asah-asah piring dhisik, mengko ibuk nyusul.”

“Saiki ah, karo ngnteni bapak ning njawi.” Ujare Aldi. Banjur Yatmi lan Aldi metu.

Yatmi sengaja lungguh dhewe ning ngisor wit nangka, senajan peteng kuwi wis dadi panggonan favorite Aldi lan ibune.

Aldi marani ibune, “buk, bapak kok rak dugi-dugi ya?”

Ibune sumaur, “Ya sabar ta le, paling iki neng dalan macet.”

Ora let suwe ana mobil sedan parkir ing ngarepan omah, banjur buka lawang mobil nyangking tas kresek lan koper, wonge gagah dhuwur rambute gondrong nggo kaca mata mlaku cepet marani Yatmi.

“Yat, kowe rak kelingan aku?” pitakone wong lanang mau

Sajak rada pangkling, “mas... mas warsana? Bener iki mas Warsana?”

“iya yat, iki aku Mas Warsana , aku kangen sliramu Yat.” Karo ngranggul banjur takon “ndi Aldi ?”

“Aldi... Aldi... iki bapak le, tembunge Yati karo mbengok.”

Aldi mlayu banjur nyikep Bapakne. “ Pak Aldi kangen Pak.”

“Bapak ya kangen bangeet le marang kowe.” Karo ngelus-ngelus lan ngambungi pipine Aldi.

Wengi kuwi kaya-kaya ora ana wong sing bungah ngungkuli bungahe Aldi,Yatmi lan Warsana. Wong telu padha gegojegan ing sak ngisore wit nangka. Aldi ora leren-leren anggone nyumet kembang api kang digawakake dening Bapake. Aldi bungah banget amarga ing ulang taune sing kaping pitu wis dikancani Bapakne. Wengi kuwi dadi wengi sing paling endah kanngone Aldi.